شعــــــــــر مهـــــــ  ـــــدوے

شعر امام زمانی ای سبب گریه پنهانیم

ای سبب گریهء پنهانیم
من غزلی از شب بارانیم

واژه به واژه سخنم شعر شد
شعر که نه شرح پریشانیم

“اسم تو بردم لبم آتش گرفت”
اسم تو شد رمز مسلمانیم

ذکر تو تسبیح شب و روز من
ای سبب سلسله جنبانیم

مست شدم از قدح چشم تو
کوچه نشین از می عرفانیم

من به فدای قد و بالای تو
سرو سهی صولت سلطانیم

“کاش تو هم حال مرا داشتی”
حضرت دلبر، مه پنهانیم

گر که امیدی به شب وصل نیست
“”کاش بگیری و بسوزانیم

ألـلَّـھُــــــمَــ ؏ َـجــــــــــِّـلْ لِوَلــــــیِـڪْ ألــــــــــْـفـــــَـرَج