تفسیر دعای عصر غیبت
قسمت چهل و هشتم
این فراز، فرازی فوق العاده مهم هست!! «اَللّٰهُمَ وَ لاتَسْلُبْنَا الْیَقٖینَ لِطُولِ الْأَمَدِ فٖی غَیْبَتِهِ، وَانْقِطٰاعِ خَبَرِهِ عَنّٰا» می گوید؛ خدایا به خاطر طولانی شدن زمان غیبت و اینکه خبری از امام زمان (عج) به دست ما نمی رسد، یقین را از ما سلب نکنی!!! (این یقینی که به حضرت داریم، از ما سلب نشود)
آیا خدا یقین را سلب می کند؟! در جواب می گوییم مثل دانش آموزی که درس نمی خواند و معلم نمره زیر ده به او می دهد، معلم دانش آموز را نمی اندازد، خود دانش آموز با درس نخواندن خودش باعث می شود.
اینجا هم همین است! خود طرف با گناهان زیادی که انجام می دهد با بی توجهی هایی که می کند، آن یقین را از خودش سلب می کند! و خدا حکم آن نمره ده دادن و امضاء کردن را دارد، در حقیقت طرف خودش اینکار را انجام می دهد! می گوید خدایا این طولانی شدن زمان غیبت طوری نشود که یقینمان سلب شود.
«وَ لا تُنْسِنٰا ذِکْرَهُ وَانْتِظٰارَهُ، وَالْإیمٰانَ بِهِ..» خدایا به خاطر طولانی تر شدن زمان غیبت طوری نشود که ذکر کردن امام زمان (عج)، این یاد حضرت و انتظارش و ایمان به او از ما فراموش شود! (دارد تمام اینها را هشدار می دهد)
مهمترین آسیب در زمان غیبت همین سلب شدن یقین است! یعنی انسان به خاطر طولانی تر شدن زمان غیبت یقین خودش را نسبت به امام زمان (عج) از دست بدهد! شاید شما اینطوری نباشید، ولی افراد متعددی هستند که دچار چنین درد و مرضی شده اند، که یاد امام از دل آنها رفته است.و دو حالت دارد،
یا امام را فراموش کرده که هیچی، امام کجاست، باید می آمد!؟ و این طور حرف ها.. و روایت داریم عده ای شک می کنند می گویند که مهدی هنوز متولد نشده است! یا پدرش ازدنیا رفت و جانشینی برای خود تعیین نکرد!! یا اگر بود تا به حال قیام می کرد، این طور حرف ها می زنند.!
یک عده هم دسته دوم هستند، متاسفانه شاید این نصیب ما هم بشود! اعتقاد به امام دارد، اینکه روزی خواهد آمد و زنده هست ولی در طول زندگی فراموشش کرده، برایش مهم نیست! اصلا یادش نمی کند! مگر اینکه در یک جایی یک جمعی اسمی از حضرت بیاید طرف تازه یاد امام زمان (عج) بیفتد! در حالت عادی به هیچ عنوان یادی از امام زمان (عج) نمی کند!
این دو حالت برای فراموشی ذکر حضرت هست! می گوید، خدایا ما جزء این دو دسته قرار نگیریم که یک وقت حضرت را فراموش کنیم!!
به همین خاطر وقتی امام صادق (ع) سختی های این زمانه ی غیبت را گفت، زراره سوال کرد من اگر زنده بودم چه کار بکنم تا دچار این بلاها نشوم؟ امام به او همان دعای معروف «اَللّٰهُمَ عَرِّفْنٖی نَفْسَكَ..» که سه خطی هست را پیشنهاد داد.
روایت داریم، اگر شما قبل از اینکه بلایی بر شما نازل بشود، دعا کنید که خدایا فلان بلا سر من نیاید، آن بلا سر شما نمی آید! چون شما قبلا پیشگیری اش را کردید! این «اَللّٰهُمَ عَرِّفْنٖی نَفْسَكَ..» هم حکم همان دعای قبل از وقوع بلا را دارد!
یعنی ما قبل از اینکه دچار فراموشی حضرت بشویم، محضر خدا دعا می کنیم که «اَللّٰهُمَ عَرِفْنٖی حُجَّتَكَ..» خدایا حجت را به من بشناسان! یعنی همان اول کار خودمان را داریم واکسن می زنیم! که خدایا یک روزی بحث فراموشی امام زمان (عج) نصیب ما نشود، از این لحاظ هست که این دعا مهم هست! (این دعای عصر غیبت از ناحیه ی خود امام زمان (عج) است)
ادامه دارد …
استاد احسان عبادی
هیچ نظری وجود ندارد