داستان تشرف حاج سید عزیزالله تهرانی-قسمت 2/3

گفت: من هم اراده حج دارم آیا با من می آیی؟

گفتم: بلی.
گفت: پس مقداری نان خشک که یک هفته ات را کفایت کند،

مهیا کن و آفتابه آبی بیاور و احرامت را بردار و فلان روز در فلان

ساعت به همین جا بیا و زیارت وداع کن تا جهت انجام حج به راه بیفتیم.

گفتم: سمعاً و طاعهً. از حرم مطهر خارج شدم و مقدار کمی گندم

گرفتم و به یکی از زنهای فامیل دادم که نان بپزد.

رفقا هم همان روز به نجف اشرف مراجعت کردند.
چون روز موعد شد، وسائلم را برداشته

به حرم مطهر مشرف شدم و زیارت وداع نمودم.
آن مرد در همان وقت مقرر آمد و با هم از حرم مطهر و صحن مقدس

و از شهر کربلا بیرون رفتیم و تقریباً یک ساعت راه پیمودیم.

در بین راه نه او با من صحبت می کرد،

و نه من به او چیزی می گفتم تا به برکه آبی رسیدیم.

ایشان خطی کشید و گفت: این خط، قبله است و این هم که آب است

این جا بمان، غذا بخور و نماز بخوان همین که عصر شد، می آیم.
بعد از من جدا شد و دیگر او را ندیدم.
غذا خوردم و وضو گرفتم و نماز خواندم و آن جا بودم.

عصر، ایشان عصر آمد و گفت: برخیز برویم.
برخاستم و ساعتی با او رفتم باز به آب دیگری رسیدیم دوباره خطی کشید و گفت:

این خط قبله است و این آب است شب را این جا می مانی و من صبح نزد تو می آیم.

او به من بعضی از اوراد را تعلیم داد و خود برگشت. شب را به آرامش

در آن جا ماندم. صبح که شد و آفتاب طلوع کرد، آمد و گفت: برخیز برویم.
به مقدار روز اول رفتیم باز به آب دیگری رسیدیم

و باز خط قبله را کشید و گفت: من عصر می آیم.

✍قسمت آخر فردا شب…