امام زمان(عج) چقدر مارو دوست دارد ؟
وقتی قرار بر این شد که:عاشق هر روز پیمان وفای به عهد با مولایش را ببندد و هرگز از آن روی نگرداند،ممکن نیست که از سوی حضرتش عنایتی به محب نشود؛بلکه این اظهار وفا و پیمان هر چه که بیشتر می شود،جذبه و نفاحت قدسی یار افزون می گردد و محب را به وسعتی فراتر از روز قبل فرا می گیرد
محبت و عاطفه ای امام زمان(عج) به محبینشان
در بحث عشق ورزی با ساحت قدس مهدوی ارتباط از طرف محبوب بیشتر است و آن محبت و عاطفه ای که آن حضرت صلوات الله علیه به محبینشان دارند،بسیار بسیار،بالاتر و عمیق تر از نوع ارتباط عاطفی و محبتی است که ما به آن حضرت داریم.بلکه اصلاً قیاسِ بار عاطفه و محبّتی که امام زمان علیه السلام به شیعه دارند با عشق ورزی شیعه به امامش از اساس نادرست و غلط می باشد.
برای مطالعه بیشتر روی عبارت زیر کلیک نمایید
محبت امام زمان به شیعیان
محبت امام زمان(عج) همچون محبت مادر فرزندی
محبّت و علقه ای که از سوی امام نسبت به شیعه وجود دارد،آن چنان بی کران است که حتی وقتی معصوم علیه السلام خود در مقام شرح این عاطفه و محبّت بر می آیند؛برای آن که این مطلبِ عمیق و خارج از حدّ درک و فهم مردم را به محبین خود تفهیم کنند؛از علاقه های دنیوی معمول در میان مردم یاد می کنند که اوج آن هم در محبّت و عاطفه ی مادر به فرزند نوزاد خود خلاصه می شود.”الاِمامُ…الأُمُّ البَرَّهُ بِالوَلَدِ الصَّغِیرِ”امام مادر مهربان و نیکوکار نسبت به فرزند کوچکش است.(۱)
امام زمان(عج) چقدر مارو دوست دارد
مادر از همه ی هستی خود می گذرد تا آسایش فرزندش را تأمین نماید و حال آن که مسأله ی مهر محبوب علیه السلام به درجات بسیار بسیار،عمیق تر از مهر مادری نسبت به فرزندان امتشان مطرح است؛همان طور که حق ایشان بر گردن فرزندان شیعه ادا نشدنی است.دلیلش هم روشن است؛چون اگر امام عصر علیه السلام عاطفه و محبّتشان به ما آن قدر وسیع و بی اندازه نبود که اصلاً محبّت و عاطفه درباره ی ایشان مصداق حقیقی پیدا کرده و اصلِ حقیقتِ عاطفه در ایشان خلاصه شده است و بلکه محبّت مادری مادران ما مجاز و برگردانِ حقیقت محبّت و عاطفه ی مهدوی گردیده با این همه جفاها و بی وفایی هایی که در حقّ ایشان روا داشته ایم می بایست تا به حال،ما را رها کرده و از خود طرد می نمودند.
برای مطالعه بیشتر روی عبارت زیر کلیک نمایید
دعای امام زمان(عج) برای شیعیان
علاقه و محبّت امام زمان(عج)
و حال آنکه وقتی ما به خود رجوع می کنیم،می بینیم که هنوز فروغ محبّت و عشق ورزی به اماممان در درونمان خاموش نشده است و با این همه کدورت و سیاهی و زنگاری که دل ما از ارتکاب معاصی به خود گرفته است؛اما باز انوار اشراق محبّت امام را دریافت می کنیم و این خود بزرگ ترین دلیل است بر این که هنوز آن امام همام به ما علاقه و محبّت دارند و این ماییم که باید در جهت رفع کدورات وارده بر صفحه ی دل و جانمان بکوشیم تا بتوانیم به شکلی شفاف تر و روشن تر،انوار و تشعشعات محبّت و عاطفه ی امام عصر علیه السلام را نسبت به خودمان پر رنگ تر و ملموس تر نماییم.
اثر محبّت ایشان به ما هم کاملاً در جهان خارج از وجودمان به خوبی قابل رؤیت است:آن گاه که می بینیم با این همه بدی و زشت کاری،باز ما را به مجالس خود راه می دهند و اجازه می دهند که خود را محب و سربازشان معرفی کنیم و در پادگانشان به خدمت ادامه دهیم.
برای مطالعه بیشتر روی عبارت زیر کلیک نمایید
هیچ نظری وجود ندارد