داستان پنداشتى که تو را نمى بينم؟!

حسن بن وجناء نصيبى مى گويد:

پنجاه وچهار بار به سفر حجّ مشرّف شده بودم. سفر آخرى بود، شبى زير ناودان کعبه در سجده مشغول دعا

وتضرّع بودم که شخصى مرا تکان داد وگفت: برخيز! ای  حسن بن وجناء.

هنگامى که برخاستم، خانم رنگ پريده ونحيفى را ديدم که حدوداً چهل سال يا بيش تر سن داشت.

در اين فکر بودم که او کيست؟ واز من چه مى خواهد؟ ناگاه در مقابل من به راه افتاد، من نيز بى اختيار بدون اين

که از او سؤالى کنم به دنبال او به راه افتادم.

به اتّفاق به خانه حضرت خديجه (عليها السلام) رسيديم. وارد حياط شديم، در يک طرف، اتاقى بود که درِ ورودى

آن وسط حياط قرار داشت واز سطح زمين کمى بالاتر بود. او با عبور از چند پله چوبى که از جنس ساج بودند،

وارد اتاق شد. چند لحظه بعد صدايى مرا فرا خواند:اى حسن! بيا بالا!

وقتى از پله ها بالا رفتم ودر آستانه در قرار گرفتم، چشمم به جمال عالم آراى يوسف زهرا (عليهما السلام)

افتاد.حضرت (عليه السلام) فرمود:اى حسن! چنين مى پندارى که تو را نمى بينم؟ به خدا قسم! در تمام اوقاتى که

در حج بودى، من با تو بودم.

آن گاه يک به يک تمام حالات ولحظات وکيفيّت اعمال مرا در طول حجّ برشمرد. چنان که من از شنيدن آن ها

بيهوش به خاک افتادم. نمى دانم چقدر آن حال به طول انجاميد که دستهاى حضرت (عليه السلام) را احساس

کردم. برخاستم ودوباره به سير جمال بى مثال محبوب گمشده خويش پرداختم.

امام (عليه السلام) فرمود:اى حسن! به مدينه برو ودر خانه امام جعفر صادق (عليه السلام) ـ که خالى از سکنه

است ـ بمان وفکر خوراک وپوشاک هم نباش، که به تو خواهد رسيد.

آن گاه دفترى به من عنايت فرمود که در آن دعاى فرج ودستور نماز آن مندرج بود. فرمود: اين گونه دعا کن وبراى

من نماز بخوان! آن را به کسى غير از شيعيان حقيقى من نشان مده! خداوند تو را موفق نمايد.

عرض کردم: مولا جان! آيا بعد از اين شما را نمى بينم؟

فرمود: چرا، اگر خدا بخواهد.

امتثال امر ولايت کردم، ودل به فراق وهجران نهاده بازگشتم.
کمال الدين، ج 2، ص 443